O życiu św. Judy Tadeusza, jednego z dwunastu Apostołów, wiemy niewiele. Jego przydomek „Tadeusz” oznacza „Odważny”. Był bratem św. Jakuba Młodszego, dlatego bywa nazywany Judą Jakubowym. Tradycja mówi, że był jednym z krewnych Jezusa, a jego matką mogła być Maria Kleofasowa.

Św. Juda Tadeusz zadał Jezusowi pytanie podczas Ostatniej Wieczerzy, co sugeruje, że początkowo mógł kierować się perspektywą kariery przy Chrystusie. Jest autorem jednego z listów Nowego Testamentu, co świadczy o jego wykształceniu. List ten powstał przed rokiem 67, a św. Piotr zapożycza z niego niektóre fragmenty. Po Zesłaniu Ducha Świętego Juda głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii, a niektóre misje odbył ze św. Szymonem. Tradycja mówi, że obaj zginęli śmiercią męczeńską, chociaż lokalizacja tej śmierci nie jest jednoznaczna – według niektórych źródeł Juda zginął w Libanie lub Persji.

Hegezyp, pisarz z II wieku, twierdzi, że Juda był żonaty. Jego wnukowie zostali wezwani do Rzymu przez cesarza Domicjana, który obawiał się, że mogą mieć pretensje do władzy, jednak po spotkaniu ich odesłał, uznając za ludzi prostych.

Kult św. Judy Tadeusza ożywił się szczególnie w XVIII wieku, zwłaszcza w Austrii i Polsce. Jest patronem spraw beznadziejnych, szpitali i personelu medycznego.

W ikonografii św. Juda Tadeusz przedstawiany jest w długiej, czerwonej szacie lub brązowo-czarnym płaszczu, trzymając mandylion z wizerunkiem Jezusa, do którego – jako krewny – miał być bardzo podobny. Jego atrybuty to m.in. księga, krzyż, maczuga oraz topór, którym został zabity.